Strona:Aleksander Kuprin - Jama T. 1.djvu/51

to też zdawna już nabyte doświadczenie nauczyło kobiety z domów publicznych umiejętności naśladowania głosem i ruchami najbardziej gorącej namiętności, nie tracąc zresztą ani na chwilę spokoju i zimnej krwi.
 — Może pan w takim razie każę muzykantom zagrać polkę. Niech panienki trochę potańczą — poczęła prosić gderliwie Luba.
 To ostatnie żądanie było na rękę pedagogowi. Przy dźwiękach muzyki, w ścisku tenecznym o wiele zręczniej było mu wstać i wyprowadzić z sali jedną z dziewczyn, niż uczynić to wśród ogólnego milczenia i znieruchomienia.
 — A ileż to kosztuje? — zapytał ostrożnie.
 — Kadryl — pół rubla, zwyczajne tańce po trzydzieści kopiejek. Czy dobrze więc?
 — Ha cóż... i owszem... Ja nie żałuję paniom... Komu mam powiedzieć?
 — Tym właśnie grajkom.
 — Owszem... owszem... Panie grajku, niech pan zagra coś lekkiego — rzekł kładąc pieniądze na fortepianie.
 — A co pan rozkaże? — spytał Izak, chowając pieniądze do kieszeni. — Walca, polkę, czy polkę — mazurkę?
 — Wszystko jedno.
 — Walca, walca — zawołała Wiera, wielka miłośniczka tańców.
 — Polkę, walca, węgierkę, walca!... rozlegały się głosy innych dziewcząt.
 — Niech zagrają polkę — zadecydowała kapryśnie Luba i objąwszy pedagoga za szyję dodała:
 — Panie Izaku, niech pan zagra polkę. Oto jest mój mąż, który dla mnie zamawia muzykę. Prawda tatusiu?