Strona:Aleksander Kuprin - Jama T. 2.djvu/159

 — Zuzanna Rajcynówna! — wykrzyknął wreszcie doktór.
 Nikt nie podszedł do stołu.
 Wszystkie lokatorki domu spojrzały jedna na drugą i zaczęły szeptać:
 — Gienia... gdzie jest Gienia?...
 Ale nie było jej wśród dziewcząt.
 Tylko Tamara, przed chwilą puszczona przez doktora, wysunęła się nieco naprzód i powiedziała:
 — Niema jej. Nie zdążyła jeszcze przygotować się. Proszę wybaczyć panie doktorze. Zaraz pójdę, zawołam ją.
 Wybiegła na korytarz i długo nie wracała.
 W ślad za nią poszły najpierw Emma Edwardowna, potem Zosia, kilka dziewczyn i nawet sama Anna Markówna.
 — Pfuj! Co za bezczelność! mówiła na korytarzu wspaniała Emma Edwardówna, robiąc oburzoną minę. — A wiecznie ta Gienia! Stale ta Gienia! Zdaje mi się, że cierpliwość moja już pękła.
 Ale Gieni nigdzie nie było, — ani w jej pokoju, ani w pokoju Tamary. Zaglądano do innych pokojów, do wszystkich kątów. Nigdzie jej nie znaleziono.
 — Trzeba zobaczyć w klozecie... Może tam? domyśliła się Zoja.
 Lecz przybytek ten zamknięty był od wewnątrz na zasuwkę. Emma Edwardówna zastukała we drzwi pięścią.
 — Gieniu, a wychodźże wreszcie! Co to za koncepty?
 I podnosząc głos, krzyknęła niecierpliwie z groźbą:
 — Słyszysz ty Świnio?... Idź natychmiast — doktór czeka!