Strona:Aleksander Kuprin - Jama T. 2.djvu/176

 — Nie, dziękuję panu — wymówiła się Tamara. Pieniądze są. Dziękuję za współczucie. Czas mi. Dziękuję pani serdecznie pani Heleno!
 — A zatem proszę spodziewać się za dwie godziny, — powtórzył Riazanow, odprowadzając — do drzwi.
 Tamara nie odrazu pojechała do domu. Po drodze wstąpiła do maleńkiej kawiarenki przy ulicy Katolickiej, gdzie oczekiwał na nią Sieńka-Foksal — wesoły chłopiec, podobny do ładnego cygana, już nie czarno, ale kruczo-włosy, czarnooki, z żółtemi białkami, stanowczy i śmiały w swej robocie, duma miejscowych złodziei, wielka sława w ich światku, pierwszy włamywacz i kasiarz.
 Wyciągnął do niej rękę, nie podnosząc się z miejsca. Ale troskliwość, z jaką posadził ją obok siebie ujawniła szczerą dobroduszną czułość.
 — Jak się masz, Tamarciu! Dawno cię nie widziałem — stęskniłem się... Chcesz kawy?
 — Nie! Mam interes... Jutro pogrzeb Gieni... Powiesiła się...
 — Tak, czytałem w gazecie, — niedbałe wycedził Sieńka. — Obojętnie!
 — Daj mi natychmiast pięćdziesiąt rubli.
 — Tamaro, — kochanie moje, — ani grosza!...
 — Mówię ci, że potrzebuję, musisz się postarać — rozkazująco, ale bez gniewu powiedziała Tamara.
 — Ach mój Boże!... Twoich nie ruszałem, jak ci przyrzekłem, ale przecież — niedziela... Kasy oszczędności są nieczynne...
 — To cóż z tego! Zastaw książeczkę! Zresztą rób co chcesz!...
 — Na co ci te pieniądze — duszko moja?
 — Na pogrzeb.