Strona:Aleksander Kuprin - Jama T. 2.djvu/31

bawi się jej ciałem, a po trzech miesiącach wyrzuci ją na ulicę, lub do domu nierządu.
 Lichonin westchnął ciężko. Gdzieś głęboko, nie w umyśle, lecz w ukrytych, niemal nieuchwytnych zakamarkach świadomości, zaświtało mu coś podobnego do myśli, że Niżeradze ma słuszność. Ale szybko zapanował nad sobą, potrząsnął głową i wyciągając rękę do księcia rzekł uroczyście:
 — Obiecuję ci, za pół roku cofniesz swe słowa i na przeprosiny, ty lalo erywaóska, postawisz mi tuzin kachetyńskiego.
 — Wal zgoda! Książę z rozmachem uderzył dłonią po ręce Lichonina. Z przyjemnością. A jeśli po mojemu, wówczas — ty.
 — Wtedy ja. Jednak do widzenia się kniaź. U kogo nocujesz?
 — Ja tuż, na tym samym korytarzu u Sołowjewa. Ty natomiast, jak rycerz średniowieczny, położysz miecz pomiędzy sobą, a piękną Rozamundą? Wszak prawda?
 — Głupstwa. Chciałem sam iść nocować do Sołowiewa. Ale kiedy tak, to pójdę powałęsam się po ulicach i wstąpię do kogoś; do Zajcewa lub do Strumpa. Żegnaj książę!
 — Zaczekaj, zaczekaj — zawołał za odchodzącym Niżeradze, gdy ten oddaliły się o kilka kroków. Zapomniałem ci powiedzieć rzeczy najważniejszej: Parcan się zasypał.
 — Tak? zdziwił się Lichonin i natychmiast głęboko, długo i słodko ziewnął.
 — Tak. Ale niema nic strasznego: tylko przechowywanie bibuły. Odsiedzi najwyżej rok.
 — Nic, chłop mocny, nie rozklei się.
 — Mocny, potwierdził kniaź.