Strona:Aleksander Kuprin - Wiera.djvu/168

 Piskun zakrzyczał, że nie wie.
 — A może to zrobił Bajguzin?
 — Pewnie, że on, wielmożny panie, — zakrzyczał Piskun, jakby uradowany i przekonany.
 — Po czem ty tak sądzisz?
 — Nic nie wiem, wielmożny panie.
 — Toś ty może i nie widział wcale, jak on kradł?
 — Nie. Nie widziałem. Ale jak żołnierze poszli na kolację, to on się ciągle koło prycz kręcił. Ja się go pytał: „Czego się ty tu kręcisz?“ A on mi powiada: „Chleba mojego szukam“.
 — Więc samej kradzieży nie widziałeś?
 — Nie widziałem, wielmożny panie.
 — To może i kto drugi tam był oprócz Bajguzina? Może być, że to wogóle i nie on ukradł?
 — Rzeczywiście tak, wielmożny panie.
 Z freitrem czuł się Kozłowski bez porównania swobodniejszym,, to też nazwawszy go osłem, dał mu do podpisania protokół.
 Piskun długo się nastrajał, sapiąc głośno i wysuwając koniec języka ze wzruszenia i nakoniec wypisał z ogromnym wysiłkiem: Frait Spirydon Pieskunyn.
 Teraz Kozłowski zrozumiał, że cała spra-