Strona:Aleksander Kuprin - Wiera.djvu/73

z wnętrza. Na ponowne pukanie dopiero odezwał się jakiś słaby głos:
 — Proszę wejść.
 Pokój był bardzo niski, lecz długi i szeroki, prawie kwadratowy. Dwa małe, okrągłe okienka, jakby okrętowe, dawały tylko skąpe oświetlenie. Wzdłuż jednej ściany stało wąskie łóżko, naprzeciw duża, szeroka kanapa, przyścielona kosztownym, lecz zniszczonym już wschodnim kobiercem. Stół w pośrodku pokoju był przykryty obrusem, o pstrym małoruskim wzorze.
 Dwaj panowie nie widzieli z początku dokładnie twarzy mieszkańca tego pokoju; stał zwrócony plecyma do światła i tarł ręce zakłopotany; był to wysoki, chudy mężczyzna o długich jedwabistych włosach.
 — Czy pan Joltkow? spytał dumnie Mikołaj Mikołajewicz.
 — Do usług, Joltkow. Cieszy mnie bardzo, moi panowie.
 Postąpił dwa kroki i wyciągnął prawą rękę do Tuganowskiego. Mikołaj Mikołajewicz zdawał się nie widzieć tego gestu i zwrócił się do księcia.
 — Mówiłem ci, żeśmy znaleźli właściwy adres.
 Palce wychudłej ręki Joltkowa błądziły