Strona:Aleksander Petöfi - Stryczek kata.djvu/11

9

 — Musisz ją widzieć, by osądzić, czy słusznie lub niesłusznie, rozum mój i serce w takim są rozstroju?
 — A jeśli i ja w niej się zakocham?
 — Nie, Baltazarze, tego nie uczynisz, tego nie możesz uczynić. Czyż byłbyś w stanie unieszczęśliwić najlepszego twego przyjaciela, zrobić go nędzarzem?
 — A jeśli ona kocha już innego?
 Chciałem zerwać się z mego siedzenia, ale nie mogłem. Zdrętwiałem od stóp do głowy. O czemś podobnem dotąd niepomyślałem; a boleść, jaką mi myśl ta sprawiła, była miarą wielkości mego uczucia.
 — Nie bądźże dzieckiem, mówił Ternyei; twarz ci zbladła jak zmaczany w wapnie pendzel!... cóż to za małoduszność! ja tak ci powiedziałem, a ty zaraz rozpaczasz. Ja bym się nie lękał, chociażby tak było w istocie. Do licha, jeśli kocha innego, to sprzątnij mu ją z przed nosa. W tem rzecz.
 — O nie to, nie to, mój drogi. Jeśliby mnie ktoś odarł z całego majątku, mógłbym mu przebaczyć; ale temu, coby mi wydarł skarb mej duszy, ukochaną kobietę, nie przebaczyłbym nigdy!
 — Mówisz z książek, mój chłopcze...
 — Z duszy, z świętego mej duszy pisma!
 — Dusza nie ma pisma świętego, co najwyżej posiada kalendarz, który co rok nowym jest zastępowany.
 — Boleśnie jest słyszeć coś podobnego od przyjaciela.
 — No, ja to mówię tylko względnie do miłości.