Strona:Aleksander Petöfi - Stryczek kata.djvu/7

5

 Wszystko, oo było kiedy pięknego w świecie od jego stworzenia, wszystko to zagościło w tej chwili w mem sercu i tak ochotnie byłbym to wszystko powiedział Róży... a nie mogłem wymówić ni jednego słowa, język mój zapomniał mowy. Zdawało mi się, że ona to spostrzegła... bo widocznie unikała mego wzroku. I prawdziwą było mi to radością, bo gdyby była spojrzała na mnie, nie byłbym śmiał podnieść na nią oczu. Pierwsza miłość wraca sercu pierwotną jego niewinność; wówczas to widzieć można dopiero, jak czysta wychodzi dusza z rąk Stwórcy.
 Od Róży wpadłem do Ternyei’ego. Mówię wpadłem, bo byłem zupełnie bezprzytomny; nie widziałem co robię, dokąd mam iść. To tylko spostrzegłem naraz, żem był w pokoju Ternyei’ego.
 — Mój przyjacielu! zawołałem.
 Powitał mnie ze zwykłą uprzejmością.
 — Mój przyjacielu! zawołałem ponownie.
 — I cóż? spytał?
 — Mój przyjacielu!
 — To już słyszałem; a dalej?
 — O, mój przyjacielu!... więcej nie mogłem powiedzieć, padłem mu na szyję i wybuchnąłem płaczem.
 — Patrzaj, mówiłem po chwili, chciałem śmiać się, a ot płaczę; nieprawdaż, żem szalony?
 — Choćbyś mi tego sam nie powiedział, to niezadługo musiałbym zacząć w to wierzyć, odrzekł.
 — Wierzaj mi, że jestem szalonym, najkompletniej szalonym. jeśli jednakże takiem jest szaleństwo,