Strona:Aleksander Petöfi - Stryczek kata.djvu/8

6

wówczas żałuję, żem już dawniej nie oszalał. Ale mój Baltazarze, nie jesteś widocznie prawdziwym moim przyjacielem, bo nie dzielisz całkiem mojej radości.
 — Ależ, mój chłopcze, ja dotąd nie wiem nawet czy ty się smucisz, czy cieszysz?
 — Cieszę się, przyjacielu, cieszę...
 — I jakaż to przyczyna tej szalonej radości?
 — Toż wiesz przecie...
 — Zkądże miałbym wiedzieć?
 — Więc ci dotąd nie powiedziałem?
 — Ani słowa...
 — Patrzaj, a jam był przekonany, żem ci już wszystko opowiedział. Słuchaj więc... usiądź tylko... siadajmy... opowiadam. Czy ty wiesz, gdzie ja byłem?
 — Nie.
 — W niebie.
 — W niebie?
 — Tak, w niebie!
 — I w któremże to?
 — W siódmem, kolego.
 — Dobrze. Już co teraz, to wierzę w zupełności, żeś rozum postradał.
 — Chcesz, czy nie chcesz wierzyć. Baltazarze, ale byłem w siódmem niebie; lub, mówiąc lepiej, siódme niebo zeszło mi na ziemię. To tylko pewna, żem widział najpiękniejszego z aniołów.
 — Ach to tak!
 — Widziałem ową postać, co służyła Stwórcy za model, gdy z nicości wyprowadzał aniołów chóry.
 — Bettinę?