Strona:Aleksander Szczęsny - Spadkobierca skarbów ojcowskich.djvu/44

 I z temi słowami wyjął z kieszeni gruby sznurek.
 Chłopiec zbladł, zatrząsł się, jak w febrze i płacząc zaczął prosić:
 — Przebaczenia, przebaczenia!...
 — To pokaż natychmiast gniazdo!
 Pastuszek złożył ręce, jak do modlitwy i błagalnym głosem zawodził:
 — Tego w żaden sposób zrobić nie mogę! naprawdę nie mogę!
 — No, dosyć! zawołał nauczyciel i rozkazał strzelcowi puścić chłopca.
 — Słuchaj, chłopcze! postąpiłeś bardzo dobrze, żeś nie chciał złamać przyrzeczenia.
 Teraz idź sobie do domu i zapytaj Antosia, czy pozwoli, abyś królewiczowi pokazał gniazdko. Jeżeli pozwoli, to monetą możecie się podzielić.
 — Dobrze, bardzo dobrze! jeszcze dzisiaj wieczorem przyniosę panom odpowiedź!
 Nauczyciel wraz z królewiczem poszli z powrotem do pałacu królewskiego, który znajdował się śród lasów.
 Po drodze rozmawiali o Jasiu.
 — Uczciwość tego chłopca rzeczywiście wzbudza we mnie podziw. Jest to niezwykle silny charakter. Mógłby z niego wyrosnąć wielki człowiek, gdyby tylko odpowiednio nim pokierować i dać mu wykształcenie. rzeba będzie zebrać o pastuszku bliższe wiadomości.