Strona:Aleksander Szczęsny - Spadkobierca skarbów ojcowskich.djvu/63

 — No, to muszę, rzekła wdowa, zwrócić obraz panu Rychterowi. A nie wie pan, jakby się można dowiedzieć jego adresu?
 — O, to jest prawie niemożliwe! rzekł z dziwnym uśmiechem malarz. Kapitan bowiem zginął w Afryce od kuli jakiegoś dzikusa, nie pozostawiwszy nikogo z rodziny. Obraz więc prawnie do pani należy.
 Wdowa słuchała tego wszystkiego, jakby bajki
 — Czy ja mogłam się tego spodziewać? mówiła cichym głosem.
 — Tak, tak, potwierdził malarz. Zresztą, słusznie się los uśmiechnął do pani.
 — Mam do pana prośbę, ciągnęła dalej wdowa z nieśmiałością. Czyby pan nie chciał zająć się sprzedaniem tego obrazu? Pan ma odpowiedne znajomości.
 — Ależ z całą przyjemnością, zapewnił malarz.
 Po krótkiej jeszcze pogawędce pani Corradi pożegnała się z gospodarzem i wróciła do domu. Gdy opowiedziała córkom całe zdarzenie, te nie chciały wierzyć własnym uszom.
 Minęło kilka tygodni, i malarz zawiadomił panią Corradi, że znalazł nabywcę, który dawał osiem tysięcy rubli.
 Pani Corradi najchętniej przystała na cenę i wkrótce otrzymała pieniądze.
 Odtąd życie popłynęło im jakoś szczęśliwiej. Marysia i Ania zaczęły się po dawnemu uczyć, a pra-