Strona:Aleksander Szczęsny - Spadkobierca skarbów ojcowskich.djvu/66

 Na to odpowiedział ptaszek:
 — Nie żałuj nigdy tego, czego już nie możesz naprawić.
 Nie pragnij tego, czego nie możesz dostać.
 Nie wierz w to, co jest niemożliwe.
 Usłyszawszy rady ptaszka, właściciel ogrodu rzekł:
 — Istotnie — nauczyłeś mię swemi słowami, jak należy unikać smutku. Rady twoje są mądre. Dla tego darowywam ci wolność.
 To mówiąc uwolnił ptaszka z sieci i puścił go na swobodę.
 Ptaszek zatrzepotał wesoło w małe żwawe skrzydełka, i, usiadłszy na gałązce kwitnącej jabłoni, zaczął się śmiać wesoło.
 Właściciel ogrodu ździwił się bardzo i podniósł głowę do góry.
 — Czegóż ty się śmiejesz? — zapytał ptaszka.
 — Z radości, że odzyskałem swobodę. Ale oprócz tego śmiać mi się chce z głupoty ludzkiej. A przecież ludzie mówią, że są najmądrzejszemi stworzeniami na świecie. Gdybyś był rzeczywiście najmądrzejszem stworzeniem, to zostałbyś i najbogatszym człowiekiem.
 — Jakim sposobem? — zapytał właściciel ogrodu, patrząc ze ździwieniem na ptaszka.
 — Gdybyś, zamiast darowywać mi swobodę, wsadził mię raczej do klatki. Dowiedz się bowiem, że ja codzień znoszę jajko brylantowe, wielkości kurzego. Pomyśl tylko, jakie skarby miałbyś w swojem posiadaniu.