Strona:Alessandro Manzoni - Narzeczeni 01.djvu/101

 — Ale, ale, mówię ci, jeżeli chcesz mi wyświadczyć przyjacielską przysługę, to dwadzieścia pięć franków już czekają na ciebie.
 — Słucham.
 — Tylko przedewszystkiém... — powiedział Renzo, palec do ust przykładając: — rozumiesz?
 — Zbytek ostrożności! — zawołał Tonio — wszak mnie znasz i bez tego!
 — Otóż więc, nasz szanowny proboszcz zaczyna wymyślać różne powody, rożne jakieś przeszkody, nie mające najmniejszego sensu, aby mój ślub Bóg wie na jak długo odłożyć, ja zaś, przeciwnie, chciałbym go o ile możności przyśpieszyć. Mówili mi ludzie starzy, doświadczeni, że, gdybym tylko stanął z narzeczoną i ze świadkami przed proboszczem i gdybym powiedział: to jest moja żona, a Łucya powiedziała: to jest mój mąż, małżeństwo już byłoby zawarte. Rozumiesz, o co chodzi?
 — Rozumiem, rozumiem, chciałbyś, abym ci służył za świadka?
 — Tak.
 — I zapłaciłbyś za mnie dwadzieścia pięć franków?
 — A tak.
 — Niech że mię wszyscy... jeżeli ci nie dopomogę!
 — Ale, trzeba jeszcze znaleźć drugiego świadka.
 — I, Już go mam! Mój miły braciszek, ten mazgaj Gierwazy zrobi wszystko, co mu każę. Poczęstujesz go winem?
 — I nie tylko winem, obiadem go uraczę — odpowiedział Renzo. — Tu go przyprowadzim, będzie bal, co się zowie. Ale czy on potrafi?...
 — E, ja go nauczę: wiesz przecież, żę ta część rozumu, która bym przeznaczoną dla niego, mnie się jakimś cudem dostała. Umiem myśléć za dwu w potrzebie.
 — Więc jutro.
 — Zgoda.
 — Pod wieczór.
 — Dobrze, bardzo dobrze!
 — Ale!... powiedział Renzo, kładąc znowu palce na ustach.
 — Et! — zawołał Tonio, przechylając głowę na prawe ramię i podnosząc lewą rękę do góry z taką miną, jakby chciał powiedziéć: krzywdzisz mię, bracie.
 — Lecz, jeżeli twoja żona zechce się dowiedziéć... już wiem nawet napewno, że cię spyta, co to był za interes?
 — E, mój drogi! Albo to dla mnie nowina skłamać przed żoną? Co się tobie zdaje? I zliczyćbym nie potrafił, ile już razy