Strona:Alfons Bukowski - Zafałszowania artykułów spożywczych.djvu/19

—   19   —

go zapachu. Zafałszowanie octu polega: 1) na umyślnym dodaniu kwasów solnego lub siarczanego, których obecność w occie może pochodzić także od zanieczyszczonej esencji octowej, z jakiej był przyrządzony; 2) na dodaniu do octu ostrych ciał roślinnych jak imbiru, pieprzu tureckiego itp., które przez swój piekący smak pozornie tylko wzmacniają moc octu; 3) na barwieniu octu cukrem palonym, korzeniem alkany, a nawet farbnikami anilinowymi.
 Szafran są to znamiona wyjęte z kwiatów niewielkiej rośliny zwanej szafranem, uprawianej na wielką skalę w południowych krajach Europy. Dobre gatunki szafranu mają wygląd poplątanych nitek z jednego końca rozszerzonych i po brzegu karbowanych, barwy ciemno-czerwonej, odurzającego zapachu i aromatyczno-gorzkiego smaku, — w handlowych zaś gatunkach szafranu znajduje się mniej lub więcej żółto-pomarańczowych i żółtych nitek, tak zwanych słupków i pręcików, których obecność znacznie zmniejsza wartość szafranu. Szafran ma stosunkowo duże zastosowanie do barwienia ciast i makaronów, zamiast żółtek do jaj, i ceni się w handlu tym więcej, im jest większą jego siła barwiąca. Dobre gatunki szafranu posiadają ogromną siłę barwną, jedna bowiem część jego zabarwia na żółto blizko 200 tysięcy części wody. Stosunkowo wysoka cena szafranu tłomaczy się tem, że uprawa i zbiór szafranu są nadzwyczaj mozolne i że na jeden funt szafranu potrzeba zebrać przeszło 40 tysięcy kwiatów. Fałszerstwo szafranu w ostatnich czasach rozpowszechniło się ogromnie i rzadko obecnie znaleźć można w handlu szafran zupełnie czysty. Oprócz mniejszej lub większej ilości żółtych słupków i pręcików dodają drobno krajany okwiat szafranu