Strona:Alfons Daudet-Tartarin z Tarasconu.djvu/36

 — To namiot!...
 — To konserwy!...
 — Apteka!
 — Skrzynie z bronią!
 A myśliwi, polujący na kaszkiety udzielali informacji.
 Nagle, około dziesiątej godziny, tłum poruszył się silniej. Furtka od ogrodu otwarła się gwałtownie na zawiasach.
 Rozległy się okrzyki:
 — To on!... To on!...
 To był on....
 Gdy stanął na progu dwa okrzyki osłupienia rozległy się wśród tłumu:
 — To „turek“!...
 — On ma okulary na nosie!...
 W istocie Tartarin z Tarasconu jadąc do Algieru uważał za swój obowiązek wystroić się w algierski kostjum. Szerokie, fałdziste pantalony z białego płótna, mała, obcisła kamizelka z metalowymi guzikami, na około brzucha czerwony pas dwustopowej szerokości, goła szyja, wygolone czoło, na głowie olbrzymia chechia (czerwona czapeczka) o niebieskim, niezmiernie długim kutasie!...
 Oprócz tego dwie ciężkie strzelby, po jednej na każdem ramieniu, olbrzymi nóż myśliwski za pasem, na brzuchu patrontasz, u boku rewolwer w skórzanej torbie. I więcej nic...
 Ach! Przepraszam! Zapomniałem o okularach, o tych ogromnych, wspaniałych, niebieskich okularach, które osłabiały nieco wrażenie dzikości jakie czyniła postać bohatera.
 Tłum ryknął:
 — Niech żyje Tartarin! — Wiwat! Niech żyje!
 Wielki człowiek uśmiechnął się, ale nie mógł ukłonić się ponieważ obie strzelby przeszkadzały mu w tem. Zresztą dziś wiedział on co myśleć o popularności i względach tłumu. Być może nawet iż w głębi duszy przeklinał swych strasznych współobywateli, którzy zmusili go do wyjazdu, do opuszczenia tego pięknego małego domku o białych murach i zielonych okiennicach... Ale nie dawał tego poznać po sobie.
 Spokojny i dumny, aczkolwiek nieco blady, wyszedł na ulicę,