Strona:Alfons Daudet-Tartarin z Tarasconu.djvu/74

 Tartarin, zagłębiając się napowrót w poduszki, mruknął:
 — Dalej! Dalej na południe!
 W tejże chwili drzwi się otworzyły. Przez nie wpadł podmuch świeżego powietrza, woniejący pomarańczowym kwiatem. A potem wsiadł do karety maleńki pan w długim surducie orzechowego koloru, stary, chudy, pomarszczony, o maleńkiej twarzyczce, ubrany był w czarny krawat, sięgający mu po uszy, w rękach miał skórzany portfel i parasol. Miał wygląd notaryusza z małego miasteczka.
 Mały pan usiadł naprzeciw Tartarina. Ujrzawszy arsenał taraskończyka zdziwił się widocznie nadzwyczajnie i zaczął przypatrywać się bohaterowi uparcie i żenująco.
 Wyprzężono konie, zaprzężono inne; dyliżans ruszył...
 Mały pan nieustannie przypatrywał się Tartarinowi. Wreszcie taraskończyk miał dosyć tego i wpatrując się ostro w twarz małego pana, zapytał:
 — Czy to pana dziwi?
 — Nie, to mi zawadza.
 Mały pan odpowiedział zupełnie spokojnie. I w istocie Tartarin — pomijając już jego otyłość — namiotem swym, rewolwerami, dwoma dubeltówkami w futerałach, nożem myśliwskim zabierał dużo miejsca.
 Odpowiedź małego pana zirytowała taraskończyka. To też zapytał dumnie i wspaniale:
 — Czy panu się zdaje, że mógłbym wybrać się na polowanie na lwy, biorąc z sobą tylko pański parasol?
 Mały pan spojrzał na swój parasol, uśmiechnął się, a potem rzekł, nie tracąc flegmatycznego spokoju:
 — A więc pan jesteś...
 — Tartarin z Tarasconu, morderca lwów!
 Mówiąc to nieustraszony taraskończyk potrząsnął kutasem swej chechui, niby lew swą grzywą.
 Trapista przeżegnał się, kokoty wydały okrzyki przerażenia, a fotograf z Orlennsville’u przysunął się bliżej do mordercy lwów, marząc już o zaszczycie zrobienia jego fotografii.
 Mały pan nie wzruszył się i nie zmieszał się wcale.