Strona:Alfons Daudet-Tartarin z Tarasconu.djvu/75

 Zapytał tylko spokojnie:
 — Czy pan już zabił dużo lwów, panie Tartarin?
 Taraskończyk odpowiedział wspaniale:
 — Zabiłem ich już sporo, mój panie!... Chciałbym tylko abyś pan miał tyle włosów na głowie!...
 Wszyscy pasażerowie dyliżansu wybuchnęli śmiechem, patrząc na trzy żółte włoski zdobiące łysinę małego pana.
 Z kolei zabrał głos fotograf z Orleansville’u:
 — Straszny jest zawód pański, panie Tartarin!... Zdarzają się czasem przygody fatalne i okropne... I tak naprzykład biedny pan Bombonuel...
 Tartarin przerwał z pogardliwym uśmiechem:
 — Ach, ten morderca panter!...
 Mały jegomość zapytał:
 — Czy pan go zna?
 — Co? No!... Ze dwadzieścia razy polowaliśmy wspólnie!
 Mały jegomość uśmiechnął się i zapytał:
 — A więc pan i na pantery także poluje, panie Tartarin?
 Wspaniały morderca lwów odrzekł:
 — Tak... Czasem... Dla rozrywki...
 I potrząsnął głową bohaterskim ruchem, który wzniecił pożar w sercach obu dam z półświatka, a potem dodał:
 — Ale cóż to jest w porównaniu z lwami!
 Fotograf z Orleansville’u ośmielił się zauważyć:
 — Zresztą pantera, to tylko duży kot...
 Tartarin, któremu pewną przyjemność sprawiało, iż może nieco zmniejszyć sławę Bombonnela, szczególniej w pojęciu dam, — potwierdził:
 — Naturalnie!
 Dyliżans stanął. Konduktor otworzył drzwi i zwracając się z wielkim szacunkiem do małego pana, rzekł:
 — Już pan jest na miejscu!
 Mały pan wstał, wysiadł, a stojąc przy drzwiał przemówił:
 — Czy pozwoli mi pan, panie Tartarin, dać sobie jedną radę?
 — Jaką panie?
 — Widzi pan... Pan ma minę bardzo poczciwego człowieka,