Strona:Alfons Daudet-Tartarin z Tarasconu.djvu/95

ten zamiar. Fatalny to będzie powrót! Boże! ani grosza w kieszeni! ani śladu lwów! nie!... tylko wielbłąd!...
 — Tarascon!... Tarascon!...
 Trzeba było wysiąść.
 Zaledwie chechia bohatera pojawiła się w drzwiach wagonu rozległ się okrzyk potężny;
 — Niech żyje Tartarin!
 Sklepienia dworca zadrżały.
 — Niech żyje Tartarin! Niech żyje pogromca lwów!
 Rozległy się dźwięki trąb, fanfary orkiestry...
 Tartarin osłabł — zdawało mu się, że umiera. Sądził, że to mistyfikacja. Ale nie! Cały Tarascon był na dworcu. Wszyscy radośnie i ze wzruszeniem wymachiwali kapeluszami. Oto waleczny major Bravida, rusznikarz Costecalde, prezydent Ladéveze, aptekarz Bezuquet i cały szlachetny korpus myśliwych polujących na kaszkiety. Wszyscy tłoczą się wokoło swego mistrza. W tryumfie, na rękach znoszą go ze schodów.
 Przedziwne skutki optycznego złudzenia!
 Przyczyną tego całego hałasu była skóra ślepego lwa, przysłana przez Tartarina walecznemu majorowi Bravidzie. Ta skromna skórka, wystawiona w klubie na widok publiczny oszołomiła wszystkich Taraskończyków, a za nimi całą południową Francję.
 „Depesza“ przemówiła.
 Wymyślono cały dramat.
 Tartarin zabił niejednego lwa, ale dziesięć lwów, dwadzieścia lwów, zrobił całą marmoladę z lwów.
 To też Tartarin nie wiedział nawet o tem, że wylądowując w Marsylii był już sławnym, a entuzjastyczny telegram, wyprzedził go w drodze do rodzinnego miasta o dwie godziny.
 Ale radość tłumu doszła do kulminacyjnego punktu, gdy ujrzano zwierzę o fantastycznych kształtach, zakurzone, spocone... Szło ono krok w krok za bochaterem po schodach i po ulicy. Taraskończykom zdawało się przez chwilę, że straszny potwór „La Tarusqe“ ożył znowu.
 Tartarin uspokoił swych współobywateli mówiąc:
 — To mój wielbłąd.