Strona:Anatol France - Zazulka.djvu/26

 Rzeczywiście, widnokrąg otaczał dzieci olbrzymiem kołem; osią jego była wieża zamkowa.
 — Stoimy w samym środku świata, ha! ha! ha! — śmiał się serdecznie Jantarek.
 Dzieci zadumały się na chwilę.
 — To źle, że świat jest taki duży — rzekła Zazulka. Możnaby zabłądzić i na zawsze stracić z oczu tych, co nas kochają.
 Jantarek wzruszył ramionami.
 — Ależ to właśnie dobrze, że świat jest taki wielki, bo łatwo o różne ciekawe przygody. Wiesz, Zazulko, jak będę duży, zdobędę te wielkie góry, które są tam, na samym końcu świata. Widziałem nieraz, jak wschodzi z poza nich księżyc. Po drodze zdejmę go z góry i przyniosę ci go w podarunku.
 — Ach to będzie świetnie! zaraz go wepnę we włosy — wykrzyknęła Zazulka.
 Potem zaczęli wyszukiwać niby na karcie gieograficznej miejsc i przedmiotów znanych.
 — Wiem już teraz wszystko doskonale — rzekła Zazulka, (która zupełnie nic nie wiedziała), ale nie mogę odgadnąć, co to są te małe czworokątne kamyczki, rozsypane na tamtem wzgórzu?
 — To są, siostrzyczko, domy murowane, z których się składa stolica księstwa Żyznych Pól. Pamiętasz to wielkie miasto, przez które przejeżdżaliśmy, udając się na nabożeństwo do Pustelni? Są w niem aż trzy ulice, a jedna jest nawet kołowa.
 — A ten strumyczek, co się tam srebrzy?
 — To rzeka. O, a tam dalej nieco stary most kamienny.
 — Czy to ten, pod którym łowiliśmy ze Szczerogębą raki?
 — Tak, to ten sam. W jednej z jego framug stoi