Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/100

 Skinął głową i głos zniżył do szeptu:
 — Znak mi dała, żebym ku niej szedł.
 — Woda przecież?
 — Też się bałem buty zmoczyć, ale mnie ten widok słodki tak pociągnął, że zeszedłem. A woda gładka była, twarda, jak lód lub szkło.
 — I bliskoś podszedł?
 — Jakby do pana. No, dalej troszkę, bo nie śmiałem.
 — Zapach czułeś pewnie?
 — Róż i jaśminów. Alem czasu nie miał na zachwyty, bom słuchać musiał, co mi mówiła. — Świat — powiedziała — cały zginie. Pożar będzie na całej ziemi taki, że woda w rzekach zawrze i liście spadną z drzew.
 — Mówiłeś, że się woda cofnie.
 — To potem. Najsampierw będzie się gotować, a od tej gorącości wielkiej zrobią się nad światem chmury i deszcz z nich spadnie, który lać będzie nieprzerwanie przez niedziel sześć.
 — No, dobrze, idź se już.
 — Dziadku — krzyknąłem — niech dokończy.
 — Ale, mówiła — podjął dziad — nie wszystko jeszcze utracone. Jeszcze was wiara może uratować.
 — Ja tam wierzący jestem i cały mój dom — niepewnie rzekł właściciel końskiej remizy.
 — Wiara, powiedziała, we mnie, w matuchnę waszą i w to, że tobie się zjawiłam. Niech uwierzą, mówi, że spośród wszystkich ludzi świata, ciebie wybrałam na mojej łaski pośrednika. Chociażeś biedny dziad krakowski, chociażeś pijus jest i drań.
 — „Drań” powiedziała? — krzyknął dziadek.
 — Powiedz im, niechaj tu w tym miejscu — ze wzrastającą mocą mówił bzik — gdzie stoję teraz, figurę moją ufundują i niech co wieczór tu się zbiorą