Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/137

 — Odejdźcie sobie — rzekł i dodał: — Nie dla was są te moje sprawy.
 — O, pan się myli — odparł raźno jeden z agentów — dla nich właśnie tu przychodzimy...
 — Mam wiadomość — dorzucił na to drugi pan (trzeci zaś „mamy!” wtrącił cicho) — tak jest, mamy wiadomość, czyli wiemy ponad wątpliwość wszelką, że żyje pański syn naprawdę, że go widziano.
 — I że działa...
 — Na szkodę państwa.
 Milczał dziadek. Po długiej chwili rzekł spokojnie:
 — Dobra nowina.
 — I dla nas dobra — podchwycili trzej policjanci — albowiem tak się nam odnalazł ktoś, kogo z dawna już szukamy.
 — W niewolę, na wschód wywieziony wpadł pod złe wpływy. Wrócił potem już potajemnie, pod nazwiskiem obcym...
 — I z obcą także duszą, czy głową...
 — Przeciw ojczyźnie knuć, spiskować — jakby chciał mścić się. Jakby we krwi chciał topić gniazdo, z którego wyszedł. Pożar rzucić w miejsce, gdzie kolebka stała, w której najpierwsze składał słowa, jakby chciał w samobójczym szale podciąć to drzewo, od którego jako owoc...
 Wstał na to dziadek:
 — Dość — powiedział — dość tych głupstw. Jakie dowody macie w rękach?
 — Jakie dowody? Oto one: są fotografie, są zeznania, i listy, które pisał.
 — Listy? Gdzie są? Pokażcie! Pismo poznam!
 I ja wtedy na równe nogi z mej jamy wyskoczyłem z krzykiem:
 — Ja także poznam pismo chłopca, który zostawił zeszyt czarny, idąc na wojnę i na zgubę duszy i głowy.