Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/141

 — Odszedł na wieki — przeczytałem — ten, co ducha...
 — Jak?
 — Tak tu piszą.
 — Opuść to i dalej czytaj.
 — Pobudził śpiące, zmarłe wskrzesił...
 Dziadek z hałasem łyżką cisnął.
 — Jakie zmarłe?
 — Cicho, ojciec, nie krzycz, kiedy kraj w żałobie.
 — Zmarłe nadzieje — wyjaśniłem.
 Dziadek znów w kawie zmoczył wąsy.
 — Wolności nam zapalił świt... Poetów dawnych wcielił sen... O wodzu sen i o sławie...
 — Sny — rzekł dziadek — ciągle sny.
 — Odchodzi w ciemność z ducha król...
 Dziadek odstawił filiżankę i serwetką wąsy gładząc spytał:
 — O pogrzebie nic nie piszą?
 — Zaraz: kondolencje... posiedzenie... naród w hołdzie... opuszczenie flag... i modły...
 Przerzucałem szybko płachty, aż krzyknąłem nagle:
 — U nas!
 — Jak to?
 — W naszym mieście pogrzeb będzie! W królewskich grobach na Wawelu spoczynek wieczny znajdą prochy, by był po śmierci królom równy, gdy im za życia dorównywał.
 Dziadek wstał. Pięścią w stół uderzył.
 — Co ojciec?! — zakrzyknęły ciotki.
 — Laskę.
 — Po co?
 — Płaszcz, melonik.
 — Co chcesz zrobić, co? na Boga!
 — Nie! Cylinder, żakiet, krawat — wszystko, com