Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/145

żę Krak, a potem córka księcia Wanda płynącej wodzie powierzyła swą cześć dziewiczą, gdy jej zagroził cudzoziemiec; tam, gdzie porachunków z losem dokonywali pradziadowie, pomost zbudujecie długi — na niezbyt wszakże grubych palach — na środek rzeki, jak ostrogę...
 Brzękły ostrogi i pałasze. Wstali, co siedzieli dotąd. Do bocznej sali drzwi otwarto i stamtąd nowi weszli widzę — panowie w czerni i wojskowi, księża i panie w długich sukniach, i wokół dziadka tłum się zbierał. Szepty półgłośne i szemrania, a tu i ówdzie parsknął śmiech.
 — Wyprowadźcież tego bzika — ktoś powiedział.
 — A ten karzeł?
 — Jego wnuczek, pono, mówią.
 — Może pstryknąć dla kurierka?
 — Albo oddać do muzeum.
 — Matejce żywcem zwiali z płótna.
 — ... królewskiej — mówił dalej dziadek powoli ręce w górę wznosząc.
 — Co „królewskiej”?
 — Rzeki, pewnie...
 — na środek rzeki, która...
 — toczy — ktoś podpowiedział — wody swoje.
 — ...a na ten pomost chwiejny wjadę z moimi końmi dwunastoma — wprowadzę rydwan z trumną srebrną — wjedziemy razem na te deski, na wodę...
 Tłum się rozstąpił. Jeszcze jeden wszedł do komnaty pan w żakiecie z gwiazdą orderu niżej serca.
 — Minister — zaszumiało w tłumie.
 — Co tu się dzieje? — spytał pan.
 — Grabarz-poeta wizje snuje i ofiaruje swe usługi.
 Dziadek nie widząc nic dokoła, na twarzy purpurowy, krzyczał:
 — I dacie ognia z wielu armat... A potem trrrach!