Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/27

I dzieci tamte, kuzynki moje (chłopców nie było wśród nich wcale) — uciekały, kiedym się zjawiał. Kto jestem, że mnie tak pilnują i taki wzbudzam strach czy wstręt? Pytałem Dubiela, a on o pogrzebach bajał albo o wojsku. Czasem tylko, gdy pijany był bardziej niż zwykle, palnął coś tajemniczego, jak o tym synu, którego dziadek pragnął, gdy już był stary. Palnął, żałował potem, a gdym go nudził, bajał znowu, aby mi zamącić w głowie:
 — Ano słuchaj: kiedy tak ją dręczył — babkę niby twoją — rzekła mu jednego dnia...
 — Skąd to wiesz?
 — Przede mną pan tajemnic nie ma!
 — Więc wszystko mów!
 — Przyszła rano we łzach cała i powiada: sen miałam, Teofilu, sen dziwny dziś miałam. Szłam przez ogród, płacząc, i o syna prosiłam Panienkę Najświętszą, opiekunkę naszą... Aż nagle nad sobą łopot usłyszałam, jakby skrzydeł ogromnych, i sęp albo orzeł — orzeł pewnie, bo biały (mówił Dubiel) ze szponów upuścił pisklę czarne, ślepe. I głos przemówił do mnie słodki jak muzyka: „Podnieś je i przyjmij.”
 — I co? — wykrzyknąłem.
 — I tyś się narodził.
 — Komu? Babce?
 — He, he! — jakże? Mamie twojej.
 — A gdzie mama?
 — Umarła.
 — Tak zaraz?
 — To się zdarza.
 — A tata?
 — Jest gdzieś w świecie.
 — Gdzie? Mów mi zaraz!
 — Będziesz mi tu głos podnosił? Będziesz krzy-