Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/39

 — Święta jakieś, dziadku.
 — U nas ciągle, panie, święto.
 — Popatrz, wojsko idzie.
 — Na paradę — niech se idzie.
 — Popatrz, portret!
 — Widzę. Stary już jest, tak jak ja.
 — Czy on naprawdę wszystkim rządzi? Wojskiem, szkołą i koleją, pocztą, bankiem i policją, każdą rzeczą i każdym z nas?
 — A bo co takiego? Cóż ci oczy tak latają, rączki drżą i głosik tak się łamie, jakbyś płakać chciał czy co?
 — Nie wiem, dziadku. Jakiś urok na mnie rzuca jego wzrok ponury i jego wąs, i jego brew, i jego szabla, i buława, i jego koń, i mundur siwy... Może dlatego, żem sierota, ojca nie znam, więc szukam jego wyobrażeń i miłość moją ofiaruję symbolom władzy i ojcostwa.
 — Jakim symbolom, co ty pleciesz?
 — Tak mi powiedział doktór Kraft.
 — To babskie wychowanie, panie, ja z tym skończę.
 — Ach, nie mów o nim źle, dziaduniu, on mnie rozumie. Powiedz jeszcze: to jemu wszystko zawdzięczamy?
 — Komu znaczy?
 — Dziadkowi, to jest marszałkowi, szefowi państwa, który królem byłby pewnie, gdyby się czasy nie zmieniły?
 — Co mu zawdzięczamy, mówisz?
 — Życie i wolność.
 — Co za bzdury! Ach, to wychowanie bab i doktorów! Ja wiem dobrze, skąd to wszystko! To ten zeszyt czarny...
 — Nie mam zeszytu, ach, dziaduniu!
 — Wiem, że go pod poduszką chowasz. Ja go zabrać