Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/42

 — Ty? Zwyczajnie — jako każdy z nas. Ktoś cię znalazł i odchuchał, nadał imię, ubrał, no i chodzisz.
 — Ale kto? Kto mnie znalazł, a kto rzucił?
 — Nie zawracaj, panicz, głowy.
 — Powiedz: dziadek jakieś dziecko miał przede mną?
 — Może miał, ja tam nie wiem.
 — Syna? Córkę?
 — Córek to on dosyć ma.
 — Więc syna?
 — Ja nic nie wiem.
 — Ach, więc tak!
 — Co?
 — Syna miał.
 — Może.
 — I stracił?
 — Skoro miał, a nie ma teraz...
 — Uciekł? Zginął? Czy porwany?
 — Kto by tam porywał dzieci!
 — Więc uciekł?
 — Wracaj do zabawek, młody panie. To nieładnie męczyć tak starego.
 — Ile lat miał?
 — Bo ja wiem... Siedemnasty rok mu szedł, gdy... — Odejdź, dziecko.
 — Gdy napisał: żegnajcie, starzy, idę za nim...
 — Co? Jak napisał? Gdzie napisał? Skąd to wiesz?
 — Wiem — wykrzyknąłem.
 — To po co pytasz?
 — Żebyś odpowiedział.
 Dubiel zwiesił głowę.
 — Kasztana najlepszego wziął ze stajni i poszedł za wąsatym wodzem — w bój, jak śpiewano wtedy... W boju padł — i skończona piosnka. Ej, ty Boże mocny — blaszkami końskiej liry brzęknął. — Pan do