Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/56

 — Konie nas zjedzą i furmani — sprzedaj to wszystko póki czas...
 — I zakład przestaw na motory...
 — Taksówki...
 — Szybki transport zwłok...
 — Spedycję...
 — Albo autobusową linię własną stwórz — komunikację miejską wesprzyj.
 — Jaka zasługa!
 — I interes.
 Ucichli, bo wciąż milczał stary.
 — Powiedz coś, ojcze — szepnęła któraś z ciotek starszych, bliźniaczki sięgnęły do rękawów po chustki, które miały w pogotowiu, papierośnice w rękach wujów wydały suchy trzask, ogniki zapalniczek błysły i pierwszy gacek nad głowami rozpoczął nocny rajd.
 — Nie zmienię nic, póki żyję — spokojnie odparł szef rodziny.
 — Lecz umrzesz kiedyś — palnął jeden z wujów, nad miarę, widać, podniecony.
 — Gdy umrę — dziadek głos podniósł i jak bicz nad głowami nam go zwiesił — zakład weźmie ten, kto zachowa wszystko tak, jak było. Gdyby co zmienił, prawo straci.
 — Ojciec bredzi! Takiej formuły prawnej nie ma.
 — Nie ma formuły? A to będzie! A jeśli nie...
 — To co?
 Dziadek zarzęził coś chrapliwie, lagę podniósł i jakby z flinty do mnie zmierzył jej końcem gumą osłonionym.
 — To on dziedzicem będzie — wnuk!
 Cisza zapadła, jakby wszystkim płachtę kto z góry zrzucił na łby. Skromną zrobiłem minę i pomyślałem:
 „Ja wam dam.”
 A wtedy ciotka — nie wiem która — wydała okrzyk