Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/67

 — Myślę, że nie.
 Cisza zapadła, chwilkę trwała. Kapeć wciąż tupał.
 — Jak to? — zdumiony głos zaszemrał.
 — No nie, mówię!
 — Odmawiasz pan rządowi, wojsku, szefowi państwa i policji? Dlaczego?
 — A bo nie chcę.
 — Można nie chcieć, wiesz pan czego? Baby, kiedy człowiek stary.
 — Dziecko słucha.
 — Jakie dziecko?
 — Wnuczek? Brawo. Spytamy wnuczka, czyby nie chciał, by Marszałek konikami jego... Pójdź tu, dziecko...
 Powstać chciałem, lecz dziadek nogą mnie przytrzymał.
 — Dziecka nie trzeba mieszać w to-to. Ja wiem dobrze, co mi trza robić. Nie, i basta! Siwki dwa mam tylko, a lando stare, odrapane, liberie w dziurach.
 — Nowe pan kupisz, rząd zapłaci.
 — Ja w te rachunki już nie wierzę. Rząd mi dość winien.
 — Co panu winien?
 — Na wojnę wzięli setkę koni, powozów tyle, że mógłbym niejednego, panie, marszałka wozić. Rząd mi ludzi zabrał i wytracił gdzieś na frontach.
 — Co pan pleciesz? Polski nie było jeszcze wtedy.
 — Mnie to nie obchodzi. Rząd to jest rząd. Tutaj w szufladzie kwity trzymam na wszystko, co mi wojsko wzięło.
 — Cesarskie wojsko, austriackie. Myśmy są teraz wolne państwo.
 — Co miałem — zdławionym głosem rzekł właściciel — oddałem Polsce. Swoje rachunki mam z Marszałkiem.