Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/68

 — Ćśś, nie mów pan nic, panie Teofilu, nam słuchać nawet takich rzeczy nie wolno.
 — Rachunki, mówisz pan? Kto ich nie ma!
 Ściszyli głosy, zapachniał tytoniowy dym:
 — Despota...
 — Brutal...
 — Prawa depcze.
 — Rozpędza sejm.
 — Czystki w wojsku.
 — W policji ciemne elementy.
 — Samorząd miast to czysty śmiech.
 — Pochlebców zgrają otoczony.
 — Siebie tylko słucha.
 — Ludzi lży.
 — Zasługi ma, lecz...
 — Lecz kto ich nie ma?
 Podniesiono głosy:
 — Trzyma nas w rękach.
 — Kto jak nie on?
 — Co po nim będzie?
 — Trza mu pomóc.
 — Chce defilady, niech ją ma.
 — Dla miasta dobrze.
 — I dla kraju.
 — I pan skorzystasz.
 — Pomóż nam, panie Teofilu. Pójdziemy panu też na rękę, gdy będzie trzeba zezwolenia na pogrzybek jaki...
 — Pogrzybek — ha, ha!
 — Dobre, co?
 A dziadek.
 — Nie.
 Zamilkli. Potem chłodno:
 — Otwartej chcesz pan opozycji? To inna rzecz. Nas w to nie mieszaj. Pomówić szczerze nikt nie