Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/73

 Przyszli i do nas. Noc już była, gdy kopyta po bruku nagle zadzwoniły i przed bramą naszą ostro zaciągnął głos dowódcy:
 — Szwaaadron, stój! — i rzuciły się zaraz z wrzaskiem Dubielowe psy.
 Nie spałem jeszcze, rozmyślałem nad lepszym urządzeniem świata. Na równe nogi skoczyłem, szarpnąłem story. W sinym świetle gazowych lamp zobaczyłem kwadratowe czapki, strzeliste błyski lanc, koni tłum maści zbłękitniałej w mroku i ułanów, którzy daszki na oczy nasunęli, spuścili głowy, twarze skryli w kołnierzach płaszczy (noc była chłodna, bo wrześniowa), spali chyba, a ja pomyślałem zaraz, że są pozbawieni głów.
 W domu krzyk. Stuka Dubiel w okna, do bramy dzwonią, dziadek z pokoju swego ryczy i gdaczą ciotki przerażone:
 — Co jest, u licha, spać nie dadzą!
 — O Boże, wojsko!
 — Kwaterunku nakaz!
 — Jaki nakaz? Kto mi śmie w nocy rozkazywać w mym własnym domu?
 — Wojsko!
 — W dupie mam wojsko w czas pokoju!
 — Z komendy miasta rozkaz mamy.
 — Ja tu komendant i nie wpuszczę żadnego wojska.
 — Ależ, tato...
 — Konie moje i stajnie do rządowej dyspozycji dla naczelnego wodza!
 Rotmistrz z brzękiem ostróg wszedł do domu. Dziadek go przyjął w bieliźnie, z nastroszoną brwią. Przez drzwi słuchałem ich rozmowy; pan rotmistrz śpiewnie jakoś mówił, bo ze wschodu przybył z pułkiem:
 — Ta co pan krzyczysz? Co ja winien? Papirek, panie właścicielu, na dworcu dali, na kwaterę skie-