Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/90

 — Co wolisz, powiedz, burzyć czy budować?
 — Jedno bez drugiego sensu nie ma.
 — Budujesz przecież, żeby stało.
 — Kto inny zburzy, jeśli nie ja.
 — Ach, tak, prawda... A co ostatnio ci się śniło?
 — Różnie: jazda pociągiem, lot ślizgowy, klucze, patyki i kieszenie.
 — A co najczęściej? Jakiś może sen szczególnie uporczywy, który cię męczy, przed którym chciałbyś uciec, skryć się?
 Pomyślałem chwilę i spuściłem głowę.
 — No? Pomyśl dobrze i nic nie kryj. Wszak jestem twoim przyjacielem.
 — Panie doktorze — głos mi zadrżał.
 — Słucham, dziecko.
 — Mam taki sen, o którym nigdy nie mówiłem — nawet sobie samemu, jak gdybym go chciał skryć gdzieś głębiej, zepchnąć jakby na dno samo.
 — O, właśnie — zatarł ręce doktór, a mnie zwilgotniały oczy, bom nagle pojął me cierpienie i to, że mówiąc ulżę sobie:
 — Śni mi się jakaś — jakby — bliskość.
 — Ciemna?
 — Bardzo ciemna i wielka.
 — Chmura?
 — Nie wiem. Może być chmura, woda, cień, czy zwierzę wielkie lub osoba.
 — Twarz widzisz?
 — Nigdy.
 — Słyszysz głos?
 — Nadchodzi w ciszy.
 — Boisz się?
 — Tak, lecz pragnę także.
 — Krzyczysz wtedy, czy chcesz uciekać?