Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/91

 — Milczę i czekam, i nie chcę tylko, aby ktoś widział to spotkanie moje z idącą chmurą czy postacią.
 — Chcesz się bronić, czy sam masz jakieś złe zamiary?
 — Chcę zrobić naprzód jeden krok.
 — Aby się poddać?
 — Aby spotkać.
 — I budzisz się?
 — Właśnie wtedy, gdy ruszam, aby pójść naprzeciw.
 — Dużo przebywaj na powietrzu.
 — Będę się starał.
 — Na noc nie jadaj nic ciężkiego.
 — Lekki rosołek i dwa jajka, to wszystko, co do ust biorę wieczorną porą.
 — Nie patrz do studni.
 — Z dala ją mijam.
 — I nie myśl dużo w samotności.
 — Postaram się nie myśleć wcale.
 — A powiedz...
 — Słucham pana?
 — Jak wytłumaczysz to, coś dziadkowi dzisiaj zrobił? Figiel taki?
 — O, nie.
 — Więc co to było?
 — Właśnie ten krok.
 — Na jawie też tę bliskość czujesz? Tę chmurę, wodę, cień, czy kogoś, kto idzie — groźny, upragniony?
 — Właśnie na jawie.
 — Nie przez sen?
 — O snach nie było mowy wcale.
 — Jak to? O sny przecież pytałem ciebie i tyś o snach mi opowiadał.
 Wybuchnąłem śmiechem:
 — A tośmy się nie zrozumieli! ha, ha!