Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/99

 — No, i usłyszałem śpiew.
 — Kobiety?
 — Chóru chłopców albo dziewcząt.
 — Co śpiewali?
 — Chwalcie łąki umajone.
 — W kościele może? U pijarów?
 — Nocą? — zapytał drwiąco bzik.
 — Bywa — ten bąknął niezbyt pewnie.
 — Kościelne okna, co je nad murami widać, ciemne były.
 — Bo drzewa zasłoniły światło.
 — Dobrze patrzałem.
 — Pielgrzymka mogła iść ulicą — do Kalwaryi lub Mogiły.
 — Śpiew szedł z góry, jakby z drzew, albo jeszcze z dalsza nawet — z chmur czy z gwiazd.
 — Śniło ci się.
 — Wstałem, zwinąłem moją derkę i wyszedłem z pawilonu. Patrzę: jasność bije od fontanny.
 — Tam się przecie zawsze świci.
 — Fontannę na noc zamykają i światła gaszą miejskie draby dla oszczędności. A tam — blask, i na cembrowinie, z której woda tryska w dzień — coś białego...
 — Łabędź pewnie...
 — Łabędzie w swoim domku spały. Podbiegłem bliżej, nad brzeg wody, i dalej, dalej aż na mostek, z którego zobaczyłem Pannę, tak jak pana widzę. Suknię miała złotą...
 — Białą — mówiłeś.
 — Ale wyszywaną złotem i perłami, i płaszcz błękitny na niej w czerwone róże haftowany. Koronę miała...
 — Mówiła co?