Strona:Andrzej Niemojewski - Bóg Jezus w świetle badań cudzych i własnych.djvu/199

stelacji Wagi i Skorpiona a w dodatku wyobrażenia te pochodzą z epoki, kiedy słońce w czasie wiosennego porównania dnia z nocą wschodziło w konstelacji Byka a w czasie porównania jesiennego w konstelacji Skorpiona, idąc następnie śladem konstelacji podwidnokręowych, czyli schodząc do Poddziemu (Wiz. 65).
 Tamże czytamy: „Słońce odpowiada naszemu patryarsze Abrahamowi, który napełnił świat słońcem i blaskiem”. Rabbi Eleazar wkłada w usta Jetro słowa: „Ty, Aron, jesteś słońce, a twój brat (Mojżesz) księżyc”.
 Całej epoki cywilizacyjnej potrzeba było na to, aby święte zwierzęta ziemi przenieść na niebo i z religji totemistycznej wytworzyć religję astralną.
 I znowu całej trzeba było epoki, aby mity astralne całkowicie z powrotem zlokalizować na ziemi i bóstwa śród tych przenosin przyoblec w kształty Syna Człowieczego.
 Ale bóstwa, zstępując z firmamentu na ziemię, powlokły za sobą girlandy gwiazd i glorje słoneczne. W życiorysach ich widać wyraźny ślad zdarzeń astralnych a głowy ich otacza aureola, utkana z promieni słonecznych. Na ziemi jednak gwiazdy i glorje traciły blask pierwotny a z symbolów zwolna dawna treść wietrzała, przez nową zastępowana.
 W klinach babilońskich gwiazda prostsza ✽ lub bardziej złożona ✺ oznaczała Boga. Owe obrączki nad głowami  świętych chrześcijańskich są śladem dawnej słoneczności.
 Żydzi posiadali jeszcze inne wyobrażenie Zodjaku, którego konstelacje poszczególne zwały się „stolicami“, „domami” i t. p. Były to wspomniane już „Domy Boże”, Bet-El, kamienie w kształcie klinów ciosane (Wiz. 66). Czczono bowiem kamień albo w postaci meteorytu, że spadł „z nieba”, albo w postaci głazu ziemnego, że ukryta jest w nim „iskra”, czyli, że „ogień” t. j. „Bóg” ma w nim swój „dom”. Arcykapłan, jak mówiłem wyżej, w dniach uroczystych wkładał na pierś efod z dwunastu drogiemi kamieniami a na każdym kamieniu było wyryte imię jednego pokolenia. Kult „betelów” był bardzo rozpowszechniony. Słowa Jana Chrzciciela z ewan-