Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/114

 — Jà tak uwazujem, coby to dziàd ni miàł być, ino jakisi topielec, abo carownik, abo co.
 Moze téz i Pàniezus posłàł kogo, coby przepatrzowàł, jako ludziska gazdujom.
 Daj mu syra i zýntyce, dyćeś baca przecie i gazda — haj — a gazde dziady nie zjedzom, ba biéda. Niek sie najé i napijé, zacým sie bryja słodka uwarzý.
 Toz tok mu tak napedziàł, ale mie Maciek nie usłuchàł, ino wyśmiàł.
 Prasnonek pote dziàdowi kąscek séra, cok go jàd, a on łapiél i poseł jedzęcý. Był ślebodny, bok owcàrka łapiéł, za kudły przýtrzýmał i nie sarpał go juz, ino scekał — haj. — Dziàd poseł ślebodny.
 Nastały pote hnet straśnie złe roki i nika sie nic siàcia nie nasło — haj. — Owiesek róść nie kciàł.
 Ludzie sićkie bydlęta pojedli i warmuzu sie hycili — haj.
 I scyrbàk — prosem piéknie ik miłości — jedli, kieby go ino mieli.
 Jà tak uwazujem, ze to abo święty jaki był, abo co.
 Do niebà poseł i oskarzył Pàniezusowi, jak go sculi po sałasak — haj.
 Maciek przejàd całe gazdostwo i biéda go zacyna bić straśnà.