Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/66

 I dobrze nie barzo, dowiedział sie lew o tém, zawołoł do izby sićkik i tak im padà:
 Wiécie co — straśnieście se głupio pocéni. Wto wàm to poradził?
 Zacyni sie wymàwiać i nikogo nie było, coby sie przýznał.
 Djaskoweście wy zjedli, ajeści zjedli, kieście sie tak głupio naśli — haj. Wy myślicie, ze jà z królowania ràd? Pàniezus kàzàł, tozto słuhać go trza końcem — haj.
 Nà, kiéście zgrzésyli, to i pokutować musicie. Jà wàm jom zaràz nałozem.
 I, dobrze nie barzo, nie kciàł sàm sýćkik kàrać, bo mu sie ś nimi nie opłaciéło babrać. Kàzoł wołowi zjeść psa, a osłowi woła. Ale ciele osła ni mogło, bo to kości kwarde. Gryzie ciele kości, gryzie, zęby se cýsto piéknie wykróciéło. Jaze co sie nie robi, zjadło ciele osła, ale głowy sýćkik ostały, bo lew miàł zjeść ciele, a bàł sie głów, bo były sýćkie straśnie — przepytujem téz piéknie — głupie. Zjàd pote lew ciele, bo było nàlepse i nàmiękse, ale głowe téz ostawił — haj.
 Zakopał pote skóre i głowy do ziémie i tak to gniło. Lecom roki, lecom, gnijom głowy, gnijom, skóry téz.
 Jaze sie namyślàł Pàniezus, jakiego mà stworzyć cłowieka.
 Toz to wzion błota i ulepiéł cłeka. Ale cos,