Ta strona została uwierzytelniona.
VIII.
Tak było:
Kié — prosem piéknie — Pàniezus stworzył świat, to sie obeźràł, ośmiàł sie i tak se pedziàł:
— Barz jà to sićko dobrze porobiéł. Ino nie wiém, cý sie mojemu Jadàmowi nie bee kotwić, bo je sàm — haj.
Trza mu końcem sprawić jakom zabàwkę, coby sie ś niom przý casie zabawił, coby mu sie nie kotwiło.
Tak se pedziàł Pàniezus.
I dobrze nie barzo, zawołàł:
— Jadamie, hybàjze haw!
Jadàm przýseł, ale mu sie straśnie łydki zacyny trząść, bo sie Pàniezusa stranie bał — haj.
— Lýgaj! — padà mu Pàniezus.
Jadàm pilno na pościél lóg, ale se pomyślàł:
— Ę, bedzie cosi, bedzie źle — i łydki zacyny mu mocniej dygotać.
