Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/69

 Pàniezus porusàł na pościeli ręcami nad nim, toz to pilno usnon.
 Wyjon pote — prosem piéknie — skłàdak z tórbki i wyrżnon mu we śnie ziobro.
 Ale to było straśnie brzýdźkie i masne, tozto prasnon na brzyzek, coby oskło.
 Djascý nadali psa. Zakradła się kanalijà, łap ziobro i w uciekaca ś nim do dźwiérzý raju.
 Pàniezus łap kija i daléj za nim.
 Ale pies wàrtki, a Pàniezus stary i nimóg go dolecieć i hycić, coby mu ziobro wydàr.
 Lecom, lecom, jaze przýlatujom do dźwiérzý raju, a pies juz był we dźwiérzak.
 Toz to Pàniezus wàrtko kopnon dźwiérze.
 Dźwiérze sie na zàworkę zaparły, uciény psu ogon, ale pies uciók — haj.
 I dobrze nie barzo, co Pàniezus nie robi, wzion tén ogon pote, obeźràł, zgniéwàł sie i pedziàł tak:
 — Cekàj ino ty. Ja ci i tak pokàzem, zek cosi kajsi wàrt.
 Toz to zgniéwał sie, łapił ogon i z tego ogona stworzył babe — haj.
 Temu to, prosem piéknie ik miłości, wielgie panie ogony nosom u sukniów.
 Ciągnie ta wej swój do swojego i ràd go widzi — haj.