Ta strona została uwierzytelniona.
X.
Set ràz kloryk bez luptowskom granice i przýseł ku wielgiej wancie. Patrzý, a tu siła hłopa pod skałom leźy — haj.
Jedni grzebli cosi kajsi w ziémi i zagrzébali pote, a drudzý sie ino przypatrzowali i wyrządzali jeden drugiemu,
Kié kloryka uźreli, toz to hip do niego i zacyni go zagadować, coby nie patrzàł, ka piniądze kładom, coby nie zabràł — bàli sie — haj.
Cięzko to, nie leko, uzbijali w Luptowie i na Węgrak, toz to bàli sie — haj.
Jaze jedén tak padà:
— Wiés co, księzýcku, powiédz nàm końcem kàzanie. My juz dàwno go nie słyseli, toz to nàm powiedz, ale takie, coby nàm sie widziało — haj.
Tak go wej kciàł zabawić, coby na dudki nie patrzàł.
Kloryk sie przezegnàł i pàciorek zmówił, coby
