— Sabała, Sabała, zbieràjcie sie pilno.
— Zje, kaz pudziemy?
I dobrze nie barzo ni mogek sie śniom dogàdać, toz to udutkowàłek jej, ze zaràz przyńdem, ino sie przewleke, haj.
Toz tok sie jej pozbył na kwile, a tu na drugi dziéń znowu je tu — haj. Jazek sie juz wte zebràł, idem co thu, jazek jom zagrzàł, bo ona tak wartko nie była zwycajnà.
Straśnie mi było pilno, bok sie dowiedziàł, ze mnie ik miłość, kumoter Witkowic, kcom — haj. — Kcom se mnom gàdać. Straśnie mi było pilno — haj.
Straśnie mi było pilno. Zachodzem i pokłoniłek sie, jako sie patrzý i pytàm sie, coby miało być takiego pilnego.
Zejta pilnego nic, a co jest, to jest — haj.
— Sabała, Sabała, bedziecie mi trzýmać dziecko do krztu.
Zej sie namyślàł nie bedem. Myśliwskie prawo krótkie. Tok pedziàł tak, ze dziecko przýtrzymiem. Inok jesce nie wiedział wtore.
Hnetki mi pedzieli, zek miał trzýmać z kumosiom Modrzewskom.
— Prosem piéknie, jako? Znajom jom?
Tak, to ta dryjaternicka wielgà, co kajsi wse za morzem siedzi. — haj.
Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/85
Ta strona została uwierzytelniona.
