Strona:Andrzej Strug-Pokolenie Marka Świdy.djvu/106

Rzymianinem wymienił kilka wymownych spojrzeń, w których była gościnność, przyjaźń, podziw i wreszcie wdzięczność, przy zaznaczeniu całkowitej dumy narodowej. Wreszcie Rzymianin uśmiechnął się, wstał i przemówił:
 — No, teraz już wiem. Jak się masz, Marek? Kopę lat?
 — Nusym, więc to ty?
 — No cóż? Ja.
 — Nie poznałbym cię.
 — Bardzo słusznie, dużo się we mnie zmieniło. W każdym razie już nigdy Nusym jeno Marjan.
 — Niech ci będzie Marjan, jeżeli tak wolisz.
 — Wolę, muszę tak woleć. Oto mój bilet wizytowy.
 Marek czytał: Marjan Plechyński, dyrektor Banku Eximport.
 — To dopiero! Powinszować! A cóż z medycyną?
 — Do djabła! Uważasz, koniecznie chciałem stać się szczerym Polakiem i to naprawdę. W tym celu musiałem zacząć robić pieniądze, żeby się wkupić do narodu. Rozumiesz, że nie można inaczej, zważywszy dzisiejsze prądy, odwieczne zresztą. A ty?
 — Ja dopierom co wrócił.
 — Skąd?
 — Z niewoli, z Rosji, przez Sybir, Chiny, przez wyspę Celebes, Marsylję i t. d.
 — Matko boska! Ubolewam i winszuję. Nic o tobie nie wiedziałem. Więc nie byłeś w rosyjskiem wojsku? A w jakiem?