Strona:Andrzej Strug-Pokolenie Marka Świdy.djvu/108

polskie, radośnie niepodległościowe i, wyobraź sobie, ani słowa o żadnych bitwach, ani o tych oberwanych rękach.
 — Słuchaj no, Nusym, a cóż na to wszystko nasz Anglik, kniaź Botwid?
 — Lord-Kretyn? Sam bym był ciekawy, alem nic nie słyszał. Ten równie dobrze może grać w tennisa z prawdziwemi lordziętami w Anglji, jak być bolszewickim komisarzem, lub wysokim urzędnikiem przy generalnym komisarzu Ziem Wschodnich i pilnować swoich magnackich włości, położonych w mocno niepewnej strefie. Nie wiem, może sobie za drugim razem naprawdę w łeb strzelił i już. To był typ. I cóż ty masz za zamiary, szlachetny Marku?
 — Nie mam żadnych. Narazie jadę do Paryża.
 — A tam co?
 — Nic. Posiedzę sobie z jaki rok.
 — To ja ci powiem: jedź i zacznij pisać pamiętnik swoich przygód. Będziesz literatem! Oddawna wiedziałem, że na tem skończysz. Ty już piszesz, przyznaj się.
 — Poco mam pisać? Śmieszne.
 — Jak sobie chcesz, ale minąłbyś się z powołaniem... Ja obserwuję wszystkich naszych chłopaków. Ty byłeś zawsze fantasta, samotnik, a do tego leń pierwszej klasy — naczelna kwalifikacja na artystę. Jakąż ty miałeś pogardę dla pracy i dla tego żydka, Nusyma Skurnika, który zawsze wszystko wykuł i miał wszystko na czas rozwiązane, napisane, wypisane i przepisane.