Strona:Andrzej Strug-Pokolenie Marka Świdy.djvu/232

cudem powrócił, za tę ławę, z której czuje szeroki świat boży i jezioro.
 Gdy wczesnym rankiem po białym świeżo odbudowanym moście wyjechali na tamten brzeg, pani Goślicka chwyciła go za ramię i trzymała mocno.
 — Trafi pan?
 — Odrazu.
 — Pan pamięta dobrze? Bo dużo tu wszędzie grobów?
 — Pełno tego, po dwóch wojnach...
 — Więc cóż będzie?
 — Zaraz znajdę.
 — To już tak blisko?!
 — Niedaleko.
 — A cóż będzie, jak pan jednak nie trafi?
 — Ja trafię.
 — Czy tam jest jaki znak?
 — Jest i znak.
 — Bo przecież byłoby to okropne i — haha! Tak niegodziwie zabawne, jak jakaś djabelska farsa! No nie? Przyjechać, wykopać i zabrać resztki czyjeś niepewne, nierozpoznane... Pochować i czcić, chodzić na grób z kwiatami przez długie lata, przez całe życie...
 Przez długie lata, przez całe życie. Pociemniał mu w oczach świat. Niespodziewanie porwała go złość. Spojrzał na nią ponuro, odjął zaciśnięte jej palce od swego ramienia. Rzucił ostro:
 — Nic podobnego. Znajdziemy go. I niech mi pani nie przeszkadza — proszę bardzo. Potośmy tu