Strona:Andrzej Strug-Pokolenie Marka Świdy.djvu/38

 — Siadaj, Skurnik, to nie o tobie, któż z nas od ciebie nie ściągał?
 — Słuchajcież!!
 — Tylko takie właśnie najszanowniejsze kołtuny czekają, a nigdy nic z tego. Ludzie żywi myślą, chcą, walczą, zdobywają! Ja wam...
 — Frazes!
 — Niech żyje walka!
 — Z motyką na słońce! Dziękuję pięknie... — Głową o mur?
 — Tchórze!
 — Koledzy, ja mam głos! Więc jeżeli nie chcecie czynu, jeżeli niema w was ani woli, ani odwagi, tedy — cicho o tem! Świętości nie szargać! Zachować godność niewolnika! Milczeć o Polsce.
 — Brawo! Brawo!
 — Mocno powiedziane!
 — Idjota!
 — Sam jesteś idjota! I jeżeli w tym roku doczekaliśmy jubileuszu trzechsetlecia świetnej dynastji Romanowów, jeżeli w tym roku zapomnieliśmy o pięćdziesięcioleciu powstania...
 — Kto zapomniał?
 — Chyba ty!
 — Jeżeli w tym roku...
 — Dosyć tego!
 — Kazanie popielcowe!
 — Gadaj poprostu, czego od nas chcesz?
 — Otóż to. Koledzy, ja chcę, ażebyśmy wszyscy w tym wielkim dniu uczynili rachunek sumienia