Strona:Andrzej Strug-Pokolenie Marka Świdy.djvu/90

 — Oui, oui...
 — Gdzież jestem? Colombo?
 — Ach, pan tam miał być? Nie — to całkiem gdzie indziej, stamtąd jeszcze bardzo daleko.
 — A tutaj?
 — To Mangkassar, szpital francuski.
 — Więc w Indochinach, to dobrze, bo mi po drodze.
 — Oj, i nie w Indochinach... Pan do Europy?
 — Do Polski.
 — To niebardzo po drodze... A więc pan Polak! Właśnie w dzisiejszej gazecie holenderskiej jest coś o pańskim kraju. Zaraz panu przetłumaczę. Pocóż wy tak dręczycie biednych żydów? Znowu straszne pogromy i rzezie. Pan zna te miasta — Ploskirew — Berditschev?
 Sam dyrektor szpitala zainteresował się Polakiem. Oznajmił mu, że policja podjęła go nieprzytomnego w porcie. Że dokumenty jego przepadły, ale na szczęście pieniądze są w całości, wedle rachunku siedemnaście tysięcy trzysta dolarów amerykańskich.
 — To panu wystarczy na zupełne przyjście do zdrowia i na wygodny powrót.
 Odpowiedział, że na okręcie miał przy sobie tylko dwa yeny, więc skądże... Znów zaczął wątpić sam o sobie. W swoim czasie przybyła policja. Zapisano go jako polskiego oficera, wracającego z Rosji, z niewoli. Tak zeznał, gdyż i tak być mogło. Nadano kosztowną depeszę na drugi koniec świata. Zezwolił na ten wydatek, ulegając siostrze, która nie ro-