Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/124

 — A no na tym wiecu u Szlenkiera, na Dzikiej.
 — Dzika, dziewięćdziesiąt jeden. Dobrze. Słuchaj, Szablon, żeby o tym ani słowa. Pogadajmyż raz, jak ludzie.
 — Pogadajmy... Można czasem zapomnieć. Owszem. A udało ci się djabelnie — no, powiesiliby cię i już. Kawał był dobry, chwacki.
 A w myśli dodał:
 — Tylko kawałami nie robi się rewolucji.
 — Jakże ci teraz?.
 — Ni to, ni owo. Trzeba się do tego przyzwyczaić.
 — Trzeba się było trochę przyczaić. Szukają cię specjalnie. Wyjechałbyś z kraju na trochę czasu.
 — Et, nie chciało mi się.
 — Takby było najrozsądniej... Ale ty wobec rozwagi zawsze byłeś w opozycji.
 — Całe szczęście...
 — Pamiętasz ty nasz zamach na tego wariata? Tyś pierwszy rzucił kartoflem...
 — Aleś ty pierwszy trafił. Pamiętam, w sam łeb.
 — Czasami sobie o tym człeku rozmyślam. Co to była za figura!... W nim była pewna wielkość...
 — Warjat.
 — Zwarjował, bo mu kazali przez całe życie poprawiać ekstemporalja. Opowiadał nam wspaniałe rzeczy, ale nikt nie słuchał, tylko z niego błaznowali.
 — A mścił się, jak obłąkany, dwójami i pałami.
 — Belfer zadręcza uczniaków, a ci jego. Tak to nas uczyli.