Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/155

nowinę. A z tego, com od was usłyszał i Od Orawca, miarkuję, że wam będzie miła.
 Będzie tu dla was duża robota. Pierwsza i nie byle jaka. Można powiedzieć, że — nasza bojówka jeszcze tego nie robiła, bo siły nie miała. Teraz już można, więc się będzie robić.
 Nic wam nie powiem, gdzie, co, jak i kiedy, bo to nie po naszemu. Dość wam wiedzieć, że lada dzień, lada tydzień przyjdzie z rozkazem nasz człowiek, albo ja, albo inszy, jak mnie nie będzie, i wtedy bez straty jednej godziny trza zaczynać. Wszyscy, co do jednego, mają być w pogotowiu. Może przyjdzie wam daleko pojechać, może przyjdzie tu kupę ludzi umieścić, przechować, przeprowadzić znajomemi miejscami, końmi podwieźć i wywieźć, pomoc dać — więźniów odbić, jak się zdany...
 Może się nie udać i wszyscy swoją głową przypłacą; może się udać, jak się dobrze sprawicie i będzie ino radość bez żadnej żałoby. Ja nie Pan Bóg, żeby to wiedzieć zawczasu. Ale to, co ja muszę wiedzieć, to jest, żebyście odpowiedź dali z rozmysłem: będziecie gotowi? Będziecie słuchali na ślepo, na było — nie było? Kto nie gotów, niech dzisiaj odda broń, a nikt mu złego słowa nie powie.
 — My gotowi!
 — Wszyscy pójdziecie?
 — Nas się pytać nie trza, ino rozkazać — po to my jesteśmy.
 — Dosyć my mamy czekania!
 Wstał z trawy Orawiec i zaczął: