Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/171

 Wojtek nic nie rozumiał.
 — To wy tak z miłosierdzia? Czy za pokutę? A pomyślał sobie: wszystko szczeniak łże.
 — O co wam idzie? Za jaką pokutę? Ludzie byli w potrzebie, tośmy rozdali. Przy tym rozdzielaniu było krzyku, tłoku, jak to żydy. Zobaczyły, te rozdajemy pieniądze, to się mało nie potratowały na śmierć. A na ten czas jedzie na koniach dwu oficerów i dwie damy na spacer — oglądać pogorzelisko. Tam artylerja stała o wiorst dziesięć. My im spacerować nie przeszkadzali. Przystanęli i patrzą. Widzą wielkie pieniądze. Wszyscy trzymali w rękach papierki, a my rozdajemy.
 — Co za jedni?
 — Ludzie-odpowiadamy.
 — Wy z partji? A skąd pieniądze? A paszporty? Ruki wwierch!
 Czego głupi chcieli? Wyjma jeden rewolwer. Postrzeliśmy obu na śmierć. Damy z koni pospadały. Obławę potym robili na nas w całej okolicy. Siedzieliśmy w lesie przez tydzień i mało co z głodu nie zmarli.
 — No — i co dalej? Ino, widzicie, nie łżyjcie, bo i poco?
 — Ja nigdy nie kłamię, chyba jak trzeba, a tu przecie nie mam żadnej potrzeby.
 — Dla samochwalstwa inszy łże, abo i sam nie wie poco...
 — Ja nie taki. Zresztą o tym pisali po gazetach...
 — I przez tych oficerów wy się wsypali?
 — Dwu znaleźli u chłopa. Te damy ich zaraz