Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/180

dobrze, dobrze! Dam ci już te pięćdziesiąt — dodał szybko, zobaczywszy spojrzenie Gryziaka. A więc zgoda! Opowiadaj.
 — Dawaj — zaraz!
 Czarny naliczył mu dziesięć sztuk złotych, które Gryziak schował do pustej portmonetki.
 — A za miesiąc — reszta!
 — Tak jest.
 — Zły interes zrobiłeś na moim uwolnieniu. Pewnieś się spodziewał, że pójdę na stryk.
 — Ubliżasz mi. Ani wiesz, że mnie zawdzięczasz życie.
 — Co?
 — Jednego mojego słowa było dość, żeby cię pogrążyć, a nie zrobiłem tego. Nie zrobiłem, bo jestem uczciwy człowiek! Przez to ty żyjesz.
 — Łżesz, jak zawsze. Pisnąłbyś słowo, to pogrążyłbyś mnie, ale i siebie jeszcze lepiej.
 — Nie. Mojemu słowu uwierzyliby i nicby mi nie było. Ja teraz jestem na posadzie. Służę w ochranie i mam siedemdziesiąt pięć rubli pensji — prócz kosztów i gratyfikacji...
 — Nieosobliwa karjera, jak dla takiego, co się odgrażał, że musi dojść do miliona.
 — Poczekajże! Przed pół rokiem wstąpiłem do rewolucyjnej organizacji wojskowej. To jest sprawa, na której zrobię karjerę. Wyłapię im — nie licząc różnych inteligentów — oficerów, pułkowników, może generałów... Ja nie zwyczajny „filor“. Mój naczelnik mi obiecuje, że zajdę wysoko, ale ja to wiem i bez niego.