Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/182

 — A jakeś się tam dostał? Wierzą ci? Nie boisz się? Niejednego już położyli partyjni.
 — Człowieku! To mnie wprowadził ich główny działacz z Moskwy, wielka figura! Ja tam pewny aż do końca świata.
 — Jakżeś zażył tę wielką figurę? Czym?
 — On też służy w ochranie i, wyobraź sobie, już dziewięć lat. To jest człowiek! Tysiąc rubli na miesiąc, przejazdy, koszty, nagrody — a głównie uciecha co dnia i co godzina z tej ciężkiej głupoty ludzkiej.
 — Tak, to zabawne. A nie masz stosunków wyrobionych w P.P.S.? Tu w Warszawie? Miałbym interes...
 — Widzisz — to są delikatne sprawy. Ja tam kiedyś miałem znajomych i boję się, że mnie poznają. Popsuliby mi interesy, bo tam są wiadome moje różne sprawki. A co za interes?
 — List mam od jednego bojowca, co go jutro powieszą.
 — Daj, przeczytamy, to musi być zabawne, co taki rycerz pisze dla potomności.
 — Et, chłop zwyczajny, poczciwy, głupi. Zresztą obiecałem mu, że nie będę czytał.
 — A tak ci zależy, żeby ten list doszedł?
 — Zależeć nie zależy, alem obiecał, a zawsze dotrzymuję. Jak komu przyobiecam, że go utłukę, to też zawsze dotrzymam.
 — Co to masz w zawiniątku?
 — Dwie kiełbasy. Dał mi ciepłą ręką chłopina boby jut nie nadążył sam zeżreć.